Seni yaşamak var ya dostum

seni yaşamak

 yalnızlığı çarmığa gererek

 yanılsamalardan arınmaktır

 çıkarak bir savaşın cehenneminden

 dağıtmaktır ölüm korkusunu çocuk gözlerimde

 en uzununda, en derininde

 saymak yeniden yaşamayı

 yelken açtıkça gönlünün engininde

 akmak sana bile bile

 ana kucağı kadar sıcak nefesinin ikliminde

 dört mevsimi yaşamak

 sayısız fidanın filizlenmesi gibi

 çoğalması yaprakların

 gürleşmesi yeşilin

 seni yaşamak

 yarınlara umut dokuyan zamanda

 uzak bahçelerde

 fesleğen kokusunda huzuru yakalamak

 karamsarlığı dağıtmak ruhun saydamlığında

 susmak yeniden, yeniden konuşmak

 sıra dışı sevgilerin

 söylenmemiş sözlerde

 gizlerine göz olmaktır

 şükredebilmek güne

 dolarak evrene

 dokunarak maviliklere

 minnetini mutlu günlerin

 tanrıya duyurmaktır

 seni yaşamak dostum

 güneşin tene düşmesidir ağır ağır

 erimesidir buzullaşmışlığın

 sahipsiz nehirler gibi, denizlere akarak

 çoğalmak zamanın döngüsünde

 toprağa nem salarak

 görmek solmaya yüz tutmuş gülü

 öldürmek ölümü

 seni yaşamak

 ve yaşatmak dostum

 o türküyle

 ‘‘gün gördüm, günler gördüm

 seni gördüm, şad oldum’’

 Müsade Özdemir