Öl benimle ismihan

 gönüllere vururdu gülümsemeler

 biz çocuklara ad takarken güzeldik

 kimi candı, kimi canandı

 bir de gül yüzlü İsmihan vardı ki

 tüm kainat ona hayrandı

 o anları düşündüm son güne kadar

 ah İsmihan, nerede o eski dostlar, nerede dostluklar

 seni böyle yarım ağızla düşmanların da sorar

 etrafın sahte yüzlerle dolu, sığınma İsmihan

 sığınma, seni bu haller yorar

 gözlerine akşam çökünce şahittir kirpiklerin

 güneşin hep sabahı beklediği gibi , çizilir sınırlar

 hangi yola gitsen, hangi yöne dönsen ateşten duvar

 sığın çiyli şafaklara, sığın İsmihan

 saçların rüzgar gülü olsa ne yazar

 sen uykularda, sen suskularda uçan melek

 ölümü hiçleyerek alıştın hasretlere

 hüznün hazinelerine sarılarak, kaldın çapraz acıların ateşinde

 ağla, utanma kendini ele vermekten

 yazılmış alnına bir kere

 keder yeliyle savrulan son yaprak sendin, düştün

 o ağaç, seni yeniden iliştirebilecek mi dalına

 ağla İsmihan ağla

 tükenen umutlardan pay kalır mı yarına

 düşün İsmihan, gülün sürgününe düşen bülbülü düşün

 kim kimden daha güçlü,

 kim kimden daha büyük, düşün İsmihan

 o ıssız derelerde usul usul akıp giden kimsesiz suyu

 düşün, bir gün bulabilecek mi diye okyanusunu

 biz, birbirimizi severken, biz, çocuklara ad takarken güzeldik

 çoğalttık kederleri kendimizde, çocukları ölümlere gönderdik

 ah İsmihan, kapandı oyunun son perdesi

 sen artık dolduramazsın senin yerini

 dağların çöktü, okyanusların kurudu

 sustu içindeki fırtınalar

 şimdi son akşam

 içime kurduğum sunaktan

 canımdan can koparan İsmihan

 ölümsüz yaram

 severse tükenircesine mi sevmeli insan

 öyleyse öl benimle

 öl benimle İsmihan

 Müsade Özdemir