Bengisu

dilsizliği sözcük biriktiren

ürkek bir yürekti

yordu beni

kırdım dikenli tellerini içimin

acıya durak geceleri çarmığa gerdim

dünlere silip gözyaşlarımı

sana/varlığın anlamına/ geldim

özler gibi bir zeytin tanesini

yele verip debdebenin çetelesini

duruluğuna

şah damarındaki

taze gül kokusuna geldim

yağmurlardan sonra

güneş nasıl düşerse toprağa öyle

öyle içten

ana kucağı sıcaklığında gülümseyişin

baharı düşürdü kar gecelerime

temizledi yüreğimin pasını

değişmez/ gözbebeklerindeki ışıltı/ bilirim

senin adımların açık seçik iz bırakır

yüzüne yüz sürdüğüm

tüm açıklığıyla

atlas orada

şefkati eşiğinde yoğurur gibi

senin ellerin de hünerli

kat beni bengisuya

teyelle gövdemi

kanarken keman tellerinde hikayeleri

tükür sevi oyunlarının çirkinliğine

çıngırak seslerine

ve geyik muhabbetlerine tükür

boy versin kavgamızın maviliği

bilirsin bahar hep çiçek takar göğsüne

sen de tut saçlarımdan

daldır göğsüne

karanlık çökmeden çoğalt beni

ve son sözü yine sen söyle

son durak son istasyondur

kör olayım dönersem

Müsade Özdemir